Αλέξανδρος Γεωργίου- Δραπετεύοντας στην Μέση Ανατολή (από την Ν. Υόρκη..)
Η πρώτη ανάρτηση αποτελεί απόσπασμα μιας συζήτησης μεταξύ της τεχνοκριτικού Βασιλίκας Σαριλάκη και του καλλιτέχνη Αλέξανδρου Γεωργίου. Η Βασιλίκα Σαριλάκη προλογίζει τη συζήτηση:
Τι έκανε αλήθεια τον Αλέξανδρο Γεωργίου να εγκαταλείψει την εφτάχρονη διαμονή του στην Ν. Υόρκη, το όνειρο κάθε νέου καλλιτέχνη της περιφέρειας και να κάνει το πολύμηνο ταξίδι του στην Ινδία, το Ιράν και το Πακιστάν στο οποίο αναφέρεται και το έργο που μας παρουσιάζει στην έκθεση του Ε.Μ.Σ.Τ;
Ποια ήταν η διαδρομή της καλλιτεχνικής του αναζήτησης μέχρι τότε και σε τι διαφοροποιήθηκε ως προς την «ανάγνωση του κόσμου και της τέχνης»;
Ο Αλέξανδρος, γνωστός ως νέος καλλιτέχνης ήδη από την εποχή που ήταν φοιτητής στην ΑΣΚΤ με μια δουλειά που παρουσίασε στο Spring Collection στο ΔΕΣΤΕ που είχε τον χαρακτήρα μιας intime υπαρξιακής αναζήτησης και μετά από διάφορες συμμετοχές σε διεθνείς εκθέσεις αποφάσισε να κάνει μια προσωπική υπέρβαση. Αναζητώντας την πραγματικότητα πέρα από το μηντιακό ψέμμα και την προκατάληψη για την ζωή και την τέχνη της Ανατολής δραπέτευσε από μια ατμόσφαιρα αγοράς και marketing της Ν. Υόρκης σε μια νέα, σθεναρή χειραφέτηση της καλλιτεχνικής του αντίληψης ζώντας και δημιουργώντας με εντελώς νέα υλικά από εκείνα της Δύσης .
Οι εικόνες- θραύσματα και οι παρατηρήσεις που απέστειλε σε διάφορους επιλεγμένους παραλήπτες στην Ελλάδα – και που αποτελούν τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση- είναι χρωματισμένες από την αμεσότητα μιας οδυνηρής καθημερινότητας φτώχειας, από μια υβριδική αχλύ όπου συμβιώνει το ιερό με το καταναλωτικό, από προσωπικές εικόνες ποίησης, από πολύχρωμα οράματα θεοτήτων που σβήνουν οι διαφημίσεις αλλά που παραμένουν ζωντανές στις ψυχές ως μια τελευταία έκφραση ελπίδας και πίστης. Οι εικόνες αυτής της πνευματικότητας αναδύονται ως μια μέθεξη με την ζωή και τον πόνο και παρουσιάζονται αγνές, βιωματικές, ειλικρινείς κι άμεσες αναδεικνύοντας την δική τους αισθητική, εκείνη της μοναχικής παροδικότητας που αφήνει ωστόσο πίσω της ένα ανεξίτηλο στίγμα νόστου. Περισσότερα στο video που ακολουθεί..
Βασιλίκα Σαριλάκη
Alexandros Georgiou- Escape to Middle East (from New York..)
What really made Alexandros Georgiou to abandon his 7 year long stay in New York- the dream of every young artist of the “periphery”- and depart for his long term journey to India, Iran and Pakistan which is addressed in the work presented in the EMST exhibition?
Which was the path of his artistic quest up until then and what was its differentiation regarding the “reading of the world and art”?
Alexandros, well known as a young artist even from the time he was still a student in the Athens School of Fine Arts from the series of photos (of an intimate existential character) appearing in the “Spring Collection” exhibition of the Deste Foundation, and later from various participations in international exhibitions, decided to exceed himself.
Seeking for reality beyond media lies and the prejudice regarding life and art of the East he escaped from an atmosphere of the market and marketing of New York to a new, strong emancipation of his artistic representation by living and creating with entirely new materials from those of the West.
His images – fragments and the comments that he sent to a number of selected participants in Greece- that comprise the works on show, are coloured by the immediacy of a painful everyday reality of poverty, by a hybrid mist that bonds the sacred with the commercial, by personal poetic images, by colourful visions of deities that are erased by advertisements but still remain alive in the soul as the last sign of hope and faith. These images of spirituality emerge as in communion with life and pain and are presented as pure, experiential, honest and immediate revealing their own aesthetic, that of solitary transience that leaves, however, a permanent mark of longing. More in the following video…
Vassilika Sarilaki
Ανδρέας Αγγελιδάκης - Όταν ο χώρος ονειρεύεται...
Πρωτοπόρος αρχιτέκτονας, καλλιτέχνης χώρου και πειραματιστής της vitual αρχιτεκτονικής, ο Αντρέας Αγγελιδάκης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Από το 1994 όταν εξέθετε στο Magasin της Grenoble δίπλα στον γνωστό Ilya Kabakov την δεύτερη πόλη του, αποτυπώνοντας σε κατασκευές και κολάζ τις άναρχες ερειπωμένες προσόψεις των δυτικών προαστίων της Αθήνας, άφησε την υπογραφή του. Απλό ύφος, ξεκάθαρη γραφή, ρομαντισμός κι ευστροφία.
Επτά χρόνια μετά απο αρκετές πρωτοποριακές μελέτες, συνεργάστηκε με τον Μίλτο Μανέτα γιά τον δικτυακό τόπο Chelsea και παρουσίασε στην γκαλερί Breeder τρία εικονικά περιβάλλοντα.Το Mirrorsite,το Neen World και το Μελλοντικό Παρίσι.
Το 3D video Mirrorsite, έδειχνε αιωρούμενους καθρέφτες να αποκολλούνται ή να συγκολλούνται σε ιδεατά κτίρια μιας διάφανης πόλης. Όλα κινούνταν σ’ ένα λυρικό, αφαιρετικό τοπίο εξαΰλωσης, σ’ έναν ατέρμονο αργό χορό, δίχως βαρύτητα. Γαλήνη, άπλετοι χώροι και μια κρυστάλλινη καθαρότητα κυριαρχούσαν..
Το βλέμμα του καλλιτέχνη (η νοητή κάμερα) γύριζε νωχελικά σε συνεχή περιστροφή παρακολουθώντας την διαρκή σύνθεση κι αποσύνθεση του χώρου. Ενός χώρου που αναλυόταν ολογραφικά ενώ οι αντανακλάσεις του καθρέφτη δημιουργούσαν αμέτρητες εκδοχές..
Η άυλη, πλασματική εικόνα του υπολογιστή αποδεικνύεται προκλητική για τον Αγγελιδάκη. Γιατί τα νέα δεδομένα της ψευδαισθησιακής εικόνας και της έλλειψης βαρύτητας βρίσκονται στον αντίποδα της κλασσικής αρχιτεκτονικής που λειτουργεί σε πραγματικό χώρο. Κι όμως, ο χώρος που δημιουργεί στα εικονικά του τοπία είναι ακριβώς ανακουφιστικός γιατί αποστασιοποιείται απο τις σκληρές, τεχνοκρατικές εικόνες που μας έχει συνηθίσει η cyber αρχιτεκτονική . Γιατί ο Αγγελιδάκης δεν καταφεύγει στα πρότυπα του υπολογιστή όταν σχεδιάζει «πραγματικά» κτίρια. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο δηλώνει, πώς θεωρεί την εικονική πραγματικότητα παράλληλη με την «αυθεντική»..
Η σχέση αυτή φαίνεται καθαρά και στο Neen World .Εκεί έπρεπε να στεγάσει εικονικά τους καλλιτέχνες του «ρεύματος neen» που συμμετείχαν στο site.Το αποτέλεσμα ήταν μακέτες απο studio καλλιτεχνών σε τρισδιάστατες εκτυπώσεις με την μέθοδο της στερεολιθογραφίας κάτι που παρουσιάζει και στην τρέχουσα έκθεση. Η σχεδίαση γίνεται στον υπολογιστή κι ο εκτυπωτής «ξεγεννάει» τρισδιάστατα γλυπτά!
Η αρχιτεκτονική του Αγγελιδάκη δεν παράγει σφοδρές, «βίαιες» εικόνες όπως εκείνες του Frank. Gehry, ή υπεροπτικά, περίκλειστα πλέγματα όπως του Calatrava που ανήκουν ουσιαστικά στον αιώνα που έκλεισε. Βρίσκεται πιο κοντά στην νέα, slow αρχιτεκτονική, που προτιμά τις φιλικές προς τον χρήστη διαπερατές κατασκευές, γεμάτες φως, με μια γλυπτική δομή που στηρίζεται σε patterns.. Τα έργα αυτά εμπνέονται από διάφορα ρεύματα τέχνης αλλά κι από την φύση, λειτουργώντας συμφιλιωτικά με το περιβάλλον. Δεν είναι αρχιτεκτονική που «επιβάλλεται» με μια αναχρονιστική μνημειακότητα. Είναι μια επιστροφή σε μικρότερες κλίμακες, με μια άλλη φιλοσοφία χώρου. Ενδεικτικό είναι το «συννεφόσπιτό του» που συνδυάζει την ζεστή νοσταλγία του ερειπωμένου με την χαρούμενη διάθεση του καρτούν, τo μεταφυσικό «Blue wave hotel» κι αρκετά άλλα. Μια παιγνιώδης διάθεση έρχεται να συμπληρώσει αυτήν την αρχιτεκτονική της αμεσότητας που γοητεύει τον θεατή.
Στην πλέον ώριμη περίοδό του, ο Αγγελιδάκης, καθηγητής πλέον στην Αρχιτεκτονική της Πάτρας, μας μιλάει στο video που ακολουθεί για τις αντιλήψεις του πάνω στην τέχνη της αρχιτεκτονικής, για τα project και τις προτιμήσεις του, την κατάσταση της Αθήνας και τις πιθανές παρεμβάσεις, την τέχνη στον δημόσιο χώρο, την νέα φιλοσοφία δόμησης, παλιούς, νέους αρχιτέκτονες και πολλά άλλα.
Βασιλίκα Σαριλάκη
Ηλίας Παπαηλιάκης - Η εικόνα ως σύμβολο
Ο Παπαηλιάκης είναι ένας καλλιτέχνης με αξιοσημείωτη προσωπική διαδρομή, με ιδιαίτερο στίγμα γραφής και ισχυρό credo πάνω στο τι σημαίνει εικόνα και με ποιο τρόπο μπορεί να την διαπραγματευτεί κανείς σήμερα. Έχει τιμηθεί με το πρώτο βραβείο του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυρόπουλου κι έκανε σε μικρή ηλικία ατομική έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Το 2001 όταν εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 49η μπιενάλε Βενετίας έλεγε: «Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η "κυρίαρχη εικόνα". Η εικόνα η οποία κατά κύριο λόγο έχει φτιαχτεί για να μεταφέρει ένα μήνυμα…. Δεν με ενδιαφέρει η προσωπική εικόνα που έχει κάποιος για τα πράγματα, με ενδιαφέρει η κεντρική εικόνα, αυτό που η Εκκλησία ονομάζει "εικόνα του Θεού", ο τρόπος με τον οποίο μια πολιτική οργάνωση εικονοποιεί τη συλλογική επιθυμία. Η εικόνα είναι ένα σύμβολο και ένα σύνθημα. Η εικόνα δεν υπάρχει ερήμην των εκάστοτε επιθυμιών τις οποίες ενσαρκώνει, ερήμην της ανάγκης την οποία καλύπτει».
Να λοιπόν το επίκεντρο της συλλογιστικής του έργου του Παπαηλιάκη, έργου που τον διαφοροποιεί από αρκετούς καλλιτέχνες της γενιάς του. Όταν πολλοί ανασκολοπίζουν ακόμη. εντελώς προσωπικές στιγμές του ιδιωτικού σε video αναγορεύοντας την «μαρτυρία» σε τέχνη, εκείνος αναζητά να αναμετρηθεί εκ νέου με την αρχέτυπη εικόνα. Το να ασκείς στην ουσία μια μετωνυμική τέχνη που επαναδιαπραγματεύεται έργα κλασσικών καλλιτεχνών με νέα δεδομένα σήμερα, σίγουρα δεν είναι απλή υπόθεση. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια φιλόδοξη απόπειρα αναμυθολόγησης της εικόνας στο εφαλτήριο όχι των μικροστιγμών της καθημερινότητας αλλά στην διελκυστίνδα των μεγάλων οραμάτων, των καθοριστικών στιγμών της ιστορίας της ανθρωπότητας.
«Η εικόνα είναι ένα σύμβολο και ένα σύνθημα» λέει ο Παπαηλιάκης. Δεν υπάρχει ίσως πιο χρήσιμη αλήθεια για έναν νέο καλλιτέχνη από αυτήν που διαπιστώνει πως η εικόνα είναι ένα σύμβολο. Το σύμβολο, όπως και η εικόνα αποτελούν μια συμπύκνωση επιλεκτικών σημασιών, αντανακλώντας το κοσμοείδωλο του καλλιτέχνη ή μια αντίληψη μιας συγκεκριμένης εποχής. Το έργο, όπως και το σύμβολο παράγουν φορτισμένες σηματοδοτήσεις αλλά παραμένουν «αφαιρετικά» ώστε να μπορούν να ερμηνευτούν με πολλαπλούς τρόπους. Ο Παπαηλιάκης με αυτήν την άποψη λοιπόν αρνείται στην πράξη μια τέχνη του ρεπορτάζ ή της προσωπικής αναμετάδοσης πληροφοριών έναντι μιας καταγραφής του συλλογικού γίγνεσθαι της εικόνας και στοχοθετώντας μια πλέον βαθύτερη κι αρχετυπική πρόσληψή της. Αν και γράφτηκε γι’ αυτόν ότι είναι μεταμοντέρνος καλλιτέχνης, ο ίδιος τόσο στον λόγο του όσο και στα έργα του υπερασπίζεται την ουμανιστική παράδοση της Δύσης.
Στα τρία σκοτεινά, υποβλητικά κι αφαιρετικά έργα που παρουσιάζει στην έκθεση ο Παπαηλιάκης μεγεθύνει λεπτομέρειες από έργα του Ρούμπενς, του Τιέπολο και του Τιντορέντο, απαλείφοντας τις λεπτομέρειες της αφήγησης και συνδέοντάς τα με λογοτεχνικές αναφορές. Δημιουργεί έτσι μια μετωνυμία αλλάζοντας δραματικά το πλαίσιο αναφοράς των έργων αυτών και μετουσιώνοντας το αρχικό τους μήνυμα.
Όπως σημειώνει πολύ εύστοχα στον κατάλογο η επιμελήτρια Δάφνη Βιτάλη: « Η χρήση των έντονων αντιθέσεων φωτός και σκιάς ενισχύουν το δραματικό στοιχείο, και τα έργα μεταδίδουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα που περιβάλλει κι αιχμαλωτίζει τον θεατή. Παρολαυτά το ζωγραφικό του θέμα είναι σχεδόν αθέατο. Η αναπαραστατική λεπτομέρεια απουσιάζει, τα περιγράμματα είναι ασαφή, ενώ οι μορφές χάνονται και την ίδια στιγμή αναδύονται μέσα από το σκοτάδι που έχει δημιουργήσει. Έτσι ο θεατής περισσότερο «υποψιάζεται» παρά αναγνωρίζει την σκηνή που έχει συλλάβει ο καλλιτέχνης. Οι σκηνές βίας που εκτυλίσσονται παρουσιάζονται εξευγενισμένες. Οι μάχες είναι αναίμακτες κι η επιθετικότητα προβάλλεται αμφίσημη καθώς δεν προσδιορίζεται ποιος είναι αυτός που επιτίθεται και ποιος το θύμα αλλά ούτε και το θέμα της διαπλοκής..[..] Αντικρίζουμε ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο οργή και παραλογισμό ο οποίος αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη παράλογη βία. Πρόκειται για μια ανώφελη διαδικασία, μια μάταιη δράση, μια μάχη με τον χρόνο η οποία βέβαια δεν έχει νικητή..»
Περισσότερα στο video που ακολουθεί εδώ.. http://fixit-emst.blogspot.gr/2008/04/blog-post.html
Βασιλίκα Σαριλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου