Shun Kawakami, Design With the Unconscious, Masato Hatanaka..zen and rain..

Της Βασιλίκας Σαριλάκη Ένα βράδυ, είδα αυτό το βίντεο τυχαία και μου άρεσε πολύ..Μετά το έχασα κι ως δια μαγείας το ξαναβρήκα! Δεν είναι μόνο η τρυφερότητά του, η ντελικάτη έκφραση των ρευστών εικόνων, η φαντασία κι η λεπτότητα των μορφών. Ούτε η δροσερή ομορφιά, η ακρίβεια στην διαμόρφωση ενός αρωματικού χώρου, το γοητευτικό άνθισμα των αριθμών που κυλάνε αβίαστα στον χώρο..Είναι ένα είδος αγνότητας της φύσης, της φύσης μας, που το ξεχνάμε διαρκώς, αλλά και η συνεχής συνειδητοποίησή μου, μετά από τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την τέχνη, που με οδήγησε στην διαπίστωση ότι  η ψυχή είναι πολύ εύθραυστη…. πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε κι η ομορφιά οποιουδήποτε πράγματος που ανθίζει με αγάπη είναι αυτή που κινεί τον χώρο.. Το βίντεο είναι σαν να μιλάει για ένα ξεκίνημα ζωής, σαν να το έφτιαξε ένας πολύ νέος καλλιτέχνης αν και άρτιο.Δεν έπεσα έξω. Το βίντεο είναι προϊόν της συνεργασίας δύο νέων ανθρώπων, του Ιάπωνα καλλιτέχνη Shun Kawakami και του έξοχου συνθέτη Masato Hatanaka και είχε μεγάλη επιτυχία.. Ο  Kawakami δημιούργησε ύστερα ένα δικό του εργαστήριο design και τέχνης κι άρχισε να εκθέτει τα έργα του στο Κυότο στο Τόκυο και αλλού..   “Ο χώρος ανάμεσα στους αριθμούς που μετράμε..Αυτόν τον χώρο θεωρούμε χρόνο..Δημιουργήσαμε αυτόν τον χρόνο ενός χώρου, σαν μια εικόνα στον τρισδιάστατο κόσμο μας..Έντεκα "IKEBANAS" δημιουργήθηκαν στην κανονική τρισδιάστατη πραγματικότητα κι ύστερα τις τοποθετήσαμε σε έναν μεγάλο χώρο. Η κάμερα περιοδικά παρακολουθεί αυτά τα έργα σαν να πετάχτηκαν μέσα στην ροή του χρόνου, έναν παρά ένα, διαδοχικά.. Το βίντεο έλκει την έμπνευσή του από το WOW Artbook..” .Με αυτά τα απλά λόγια ο Ιάπωνας Shun Kawakami που είναι σχεδιαστής οπτικοακουστικών μέσων, καλλιτέχνης και τυπογράφος μας εξηγεί πως έκανε το χαρισματικό αυτό έργο τέχνης..      http://www.artless.co.jp/

H μουσική του παρακάτω βίντεο είναι του έξοχου συνθέτη Masato Hatanaka, συνεργάτη του Shun Kawakami . Εδώ μας χαρίζει μια αξέχαστη ατμόσφαιρα υπό τους ήχους μιας λυτρωτικής, αγέρωχης βροχής που ενώνεται μαζί με τους ήχους του πιάνου και χορεύουν μαζί, ακούγοντας ο ένας τον άλλο. Είναι αυτές οι στιγμές που αφήνεσαι εντελώς, που φεύγεις εντελώς, που ξεχνάς ποιός είσαι αλλά υπάρχεις περισσότερο ζωντανός κι ανθρώπινος παρά ποτέ..Είπα ανθρώπινος; Όχι. Περισσότερο φυσικός, δοσμένος εκεί από όπου ήρθες, το αιώνιο φιλόξενο σκοτάδι, δανεισμένος από την φύση, κτήμα της και χαρισμένος σ’ αυτην, ενθυμούμενος την μεγάλη μήτρα του σιωπηλού σύμπαντος όπου ανήκουμε όλοι..

   

 Εδώ βλέπουμε εικόνες από τα έργα του αφαιρετικού καλλιγράφου gen miyamura γνώστη της παράδοσης ζεν.

Βλέποντας πρόσφατα την έκθεση Sonic/Time, και την Οπτική Ποίηση στο ΕΜΣΤ, σκέφτηκα να προεκτείνω λίγο έξω από τα σύνορά μας την σχέση εικόνας/λέξης/ποίησης σε μια σύγχρονη εκδήλωσή της..Εδώ βλέπουμε μια έκθεση που έγινε το 2010 με αφορμή το βίντεο των δύο καλλιτεχνών. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η τόσο φυσική σχέση που έχουν οι δύο καλλιτέχνες με την παράδοση τους..Δεν την σνομπάρουν καθόλου, ούτε ευνουχίζουν τον ρομαντισμό τους και την ερωτική σχέση με την τέχνη και την φαντασία τους. Ο Shun λέει πως τα κλαδιά που σχεδιάζει τα παίρνει από αρχαία δέντρα μιας αυτοκρατορικής αυλής..( μα γι’ αυτό είναι τόσο υπέροχα και περήφανα;) και ο Gen λέει πως κάνει αφαιρετική καλλιγραφία με συλλαβές του γιαπωνέζικου αλφαβήτου που είναι αυτές οι τεράστιες κηλίδες.. Αλλά όλα αυτά χωρίς την μαγεία της μίξης τους με την μουσική δεν θα μπορούσαν να δώσουν την ποίηση που βλέπουμε..Και χωρίς φυσικά την κουλτούρα της συνεργασίας που όπως βλέπετε έχουν οι Ιάπωνες κάτι που θα ήταν ενδιαφέρον να αποκτούσαμε κι εμείς..

Και ναι κι αυτό το bonsai είναι προϊόν της τέχνης του ίδιου καλλιτέχνη.. Δείτε το πως γέρνει, κι όμως είναι πανέμορφο κι αντέχει…
Η πραγματική ομορφιά ανήκει στην αδυναμία..Αυτό μου το έμαθε πρώτος ο Juan Munoz.. Αλλά το φανταζόμουν κι από πριν..

                                                                    http://www.shokoku-ji.jp/flash/flash.html